De libelle scheerde vlak boven mijn hoofd en klapte in een fractie van een seconde de bek open en hapte een insect op. Of hij zeker wist dat het een mugje was in de wolk muggen of een pluisje in de wolken met pluis van de wilgen, dat weet ik niet.

Ik probeerde het beestje met mijn ogen te volgen, helaas. Het boomblauwtje kon ik volgen in zijn vlucht, dwarrelend van tak naar tak, van blad naar blad, ze bleef in zicht. Ze draaide rondjes aan een takje, rond en rond om haar eigen as. Ik denk dat ze eitjes ging afzetten.

 

De libellen zijn veel groter maar vliegen als bezetenen, de hazen van de lucht, vliegen links, rechts, naar boven, beneden en zitten uiteindelijk ergens op een lindeblad in de zon hun prooi op te peuzelen. Maar dan zijn ze schijnbaar opgelost in vlucht. Dan tuur ik tijden om hem terug te vinden.

Dus ik zocht alle bladeren af, met de zon in mijn nek, om ergens een streepje libelle te zien zitten. En ja hoor. De metaalglanslibellen vlogen er ook rond. Maar dit was een andere. Ik weet niet zeker of het een paardenbijter was. Dat ga ik nog nakijken.

 

Mijn moeder zei eens, toen ik het over het bos bij ons had: "Jullie hebben toch geen bos!"

Ik heb het haar willen laten zien. Maar ze wilde niet. Altijd tegendraads.

Toen ter tijd zaten er ook nog reeën in ons Bos. En fazanten, veel hazen en konijnen.

Nu is alles doodgeschoten denk ik. De jagers moeten toch wat. Bezigheidstherapie.

 

Een enkel konijn zie ik nog wel eens door de ondergroei vluchten als ze mij eens gewaar worden.

Als het zo door gaat met de economie verwacht ik nog meer jagers in ons bos.

Het staat nu vol met Tamme kastanjes, Lijsterbessen, Esdoorns overal, een Esdoorn explosie en bramen die hele landtongen overwoekeren en brandgangen. De Lindebomen hebben hun takken als groene bogen over de brandgangen heen gehangen om zich tussen bramen te vleien.

 

Als de fik er eens in gaat, gaat het goed. Gelukkig blijft de ondergrond er lang drassig. Maar wij zitten hier in het droogste deel van het land. Eens komt die brand. Ik voel het aan mijn water. Maar daar valt niet mee te blussen.

De gemeente kan het duidelijk niet meer aan. Ons bos dat geen bos is volgens sommigen, is nu een wildernis in wording.

 

Natuurlijk kunnen ze het wel aan. Met grote machines. Graafmachines. Halen ze in een dag een heel perceel leeg. Dat hebben we gezien. Daarna een machine eroverheen die de boel weer netjes vlak maakt. Dan is het net of er nooit een bos geweest is…

Zo zijn ze dan uit de brand.

Stort er gelijk maar beton neer en iedereen kan er skeeleren en zich een buil vallen.

 

Ach ja. Mijn wereld. Ik heb het te druk om te socialiseren op internet.

Ben uren buiten dan uren in de middag en hele avonden foto's bewerken, zoals ik het wil.

Drukke tijden voor mijn 'bedrijfje' wat helemaal geen bedrijfje is natuurlijk, ook al ben ik als directeur en werknemer drukker dan de drukste bezige bij.

 

Een mevrouw was er met haar zoontje en dochtertje broodjes aan het voeren.

Ze wist niet dat de Grauwe gans een gans was en geen eend.

Dat de Nijlgans geen gans is maar inderdaad een eend, dat heb ik maar niet verteld.

Verwarring in deze tijd van opperste verwarring, moeten we zoveel mogelijk vermijden.

 

We zijn toch mondkapjes aan het maken. Tenminste, ik niet, hij. Ik heb het aangezwengeld en de stof erbij tevoorschijn gehaald uit allerlei kasten, hoeken en gaten. Ze worden van batikstof, heel mooie en van binnen met stof van katoenen tijk van een kussen. De inhoud van het kussen bleek helemaal geen katoen, maar dat is het denk ik nooit.

Die inhoud ligt nu in de plastic afvalbak.

Hij is al een heel eind. Alles geknipt en nu nog op elkaar naaien. Het gaat niet zonder slag of stoot, maar ik laat hem maar aanklooien. Moet hij mij maar niet uitleggen hoe het allemaal moet alsof ik nog nooit genaaid heb. Dat leerden wij al op de lagere school. Bij juffrouw Davio, verdomme!

 

De jongens mochten lekker gaan klaaien met klei en timmeren met hout.De meisjes moesten, naaien, breien, haken, punniken pffft.

En nu gaat hij me dan vertellen hoe het moet, dus ik ging heerlijk naar buiten, waar de vogeltjes fluiten.

Vandaag een braamsluiper uit de boom geschoten haha.

Het is nu heel moeilijk om de fluitertjes te vinden tussen al het gebladerte. Je hoort ze wel maar zie ze maar eens! Of je hoort de één en je ziet een ander.

Verwarring dus. Sinds wanneer klinkt een Zwartkop als een Heggenmus?

 

De meeste mensen weten hier niet eens dat al die vogeltjes hier zitten. Een meneer met een vieze snotlap vroeg mij eens naar het geluid van een specht en wat voor soort of het zo kunnen zijn?  Hij doet prrrrt op de stam, zei hij er nog ten overvloede bij, en snoot zijn neus in de lap. Ik rilde, niet van de kou.

Ja, dat weet ik dat ze prrrt doet in de stam, maar ze hebben ook een roep!

Het zijn meestal Grote bonte spechten. Ga daar maar van uit, als ie niet idioot hard roept als een waanzinnige die om aandacht verlegen zit, want dat is de Groene specht.

Dat geluid zouden alle ouderen opgesloten in de tehuizen moeten voortbrengen.

Zoek maar op, het geluid van de Groene specht, niet het prrrt op de stam, maar de roep!

 

Mensen weten geen snars van de natuur. Alleen de mensen die er wat van weten haha, die je op internet vindt,  met natuurfoto's.

Grosso modo, door de bank genomen, weet men geen reet.

Ook niet hoe ze het virus moeten aanpakken. Verwarring, onmacht, onwetendheid, onrust, angst,

Chaos of nog net niet.

 

We houden ons vast aan mooie speeches, zoals een keer van Rutte,- ahum, ik kan het zowaar tikken-, en op 4 mei van Koning Willem Alexander.

 

Als die stomme Sander Pavert, met zijn Lucky tv hem nog eens Willie noemt! Wat een zielig ventje is dat toch. Hij heeft een 'baan', als ZZP-er, maakt stomme filmpjes waar ik geen reet van snap. Geef mij maar Snip en Snap. Die konden wat, wisten wat humor was. Piet Muijselaar was in 1899 geboren las ik. En nog altijd leuk. Wie is Pavert?

Hij vindt ze zelf ook niet allemaal geslaagd, maar ze toch doorsturen, want dat levert weer wat op.

Zal hij zelf fijn vinden om zo te kakken gezet te worden. Maar dat mag allemaal tegenwoordig, dat is dus vrijheid. 

 

Vrijheid, zoals de vissers mogen vissen en hun vislijn laten liggen waar vogels in vast komen zitten.

Heb nog pas een foto gemaakt van een jonge nijlgans met een haak en vislijn aan zijn bek.

 

O, die haalt het niet meer, zei de visser vlot, die daar ook helemaal niet mocht staan kamperen, maar goed, ik ben geen BOA. Jammer genoeg. Want dan had ik de groep jongeren die gezellig samen bier zaten te drinken aan de picknick tafel gisteren op Bevrijdingsdag, ook op de bon geslingerd.

 

De visser wist me te vertellen, durfde mij te vertellen, dat er mensen waren die de eieren schudden van de nijlganzen. Er zijn er toch zoveel van, zei de man. O, het is nog een kuiken, zei hij toen ik hem van veel te dichtbij de foto liet zien van het Nijlganzen jong met de haak in zijn bek. Maar die eischudders zouden wel weten hoe het moet….hoe wát moet? Hoe ze hem moeten afmaken, de nek omdraaien?

Vrijheid van verschil in mening. Ik vind dat ze zulke mensen de nek moeten omdraaien. Maar dat mag ik niet zeggen natuurlijk. Zo een visser die geen ziel heeft voor gevogelte alleen trek heeft in vis, die denkt binnen zijn eigen referentiekader. Vis is goed, vogel stom.

 

Een fiets stond tegen de afvalbak aan, met het stuur op de klep. Kom ik het hele eind lopen met zwerfafval naar die bak, kan ik er niet bij. Zaten ze me allemaal stom aan te kijken, stuk of zes jongeren rondom de achttien jaar. Allemaal bovenop elkaar gezellig aan het bier.

 Mag ik er even bij?

Een gozer haalde de fiets weg. Ik opende de klep, beseffend dat ik geen handschoenen aanhad en thuis grondig m'n handen zou moeten wassen, en zag dat die rot bak al boordevol zat.

De zak met troep er bovenop gelegd, klep dicht en een beetje dichtdrukken.

Ik ging naar huis en hoorde ze achter me lachen met elkaar. Nou, benieuwd of morgen de grond bezaaid ligt met bierflesjes dacht ik. Maar nee. De gemeente was vanmorgen al langs geweest. De bak was zowaar geleegd. Een schone zak erin en alleen wat glasscherven van een kapot bierflesje in het gras.

Die heb ik vandaag nog even in de bak gedaan. Voor dat een hond of kind zich er aan bezeerd.

 

De vrouw met de broodjes bij de ganzen, vroeg wat ik met de foto's van haar kinderen ging doen….Ik zei, die heb ik niet gefotografeerd. Alleen de ganzen. O, ja, niet dat het niet mag, zei ze, maar ik vroeg me alleen af wat u er mee ging doen? Ik zei nogmaals. Nee, mevrouw ik fotografeer alleen dieren, de natuur, voor mijn natuurwebsite over de Rietlanden.

Om mijn verhaal nog kracht bij te zetten, voegde ik er bot maar oprecht aan toe, ik heb niks met kinderen. Ja, alleen mijn eigen kinderen, verder heb ik er niks mee.

Ik voelde mij een varken zo bot. En ik vroeg me af, waarom het wel mocht, foto's van haar kinderen maken? Natuurlijk mag dat niet. En dat zou ik zeker vragen of het moet van ver af onherkenbaar zijn. Als iemand met de motor door het bos crosst, dan kiek ik 'm. Of als iemand de kranten in de struiken flikkert.

Ik voel me onbezoldigd parkwachter. En dat moeten we allemaal zijn, eigenlijk.

 

Ik heb niks met kinderen. Het floepte er zo uit. Maar dat is ook mijn  autismespectrum ding. Haha. Daarom kan ik uren zonder mensen in de natuur zitten turen. Mensen, normale mensen, die geen snars weten van eenden en ganzen, laat staan het verschil tussen die twee, kunnen alleen maar denken volgens hun eigen referentiekaders.

Dat zijn er niet bijster veel. Die kaders zijn zeer beperkt in aantal en afmeting.

Beperkter dan het zicht van een libel die wel het onderscheid weet tussen een mugje of een pluisje van de wilg, in één split second, hap!

 

Het onderscheid tussen vrijheid en dwang, is ook moeilijk.

We voelen ons nu onvrij. De Koning zei dat er wel een verschil is tussen de onvrijheid van de Tweede Wereldoorlog en de onvrijheid nu vanwege klotecorona.

Dat zei hij zo natuurlijk niet. Dat zegt hij alleen thuis, op paleis Den Bosch.

Omdat we toen niks in te brengen hadden, maar nu gaat alles democratisch, in goed overleg en voor ons bestwil. Zo, dat is ruim geparafraseerd, maar het komt daar toch op neer, wat hij bedoelde, denk ik.

 

Hij heeft natuurlijk gelijk. Maar ik zie het ook anders. Omdat ik daar een sport van maak, de dingen anders zien dan de bedoeling is. Niet geleid worden in je kijken, in het kijken. Geen leylijnen volgen. Dwars door de bladeren heen willen kijken of je de vogel kunt zien zitten. En vaak zie ik hem ook. Niet goed genoeg voor een foto, maar ik had 'm gevonden! 

 

Rutte is natuurlijk nu de baas en neemt de besluiten, samen met Jan Rap en zijn maat, nee, hoe heet die, de Jonge, en zijn groepje deskundigen die geen snars weten van dit coronavirus.

 

Voor mij is er niet veel veranderd. Nog niet. Ik heb mazzel, net als mij overgrootvader Georgius Fredericus Tels had. Mazzel dat hij vanuit Den Haag naar Westerbork vervoerd werd.

Een concentratiekamp waar ze o zo goed behandeld zouden zijn geworden. Ik hoorde pas nog hoe die kamp commandant Albert Conrad Gemmeker zo een aardige man was. Dat ze er zo goed behandeld werden. Langs welke godverdomde lijnen willen ze nu weer dat ik er naar kijk dan?

Flikker toch op met z'n allen.

Zet een standbeeld van die klootzak neer.

Rot op.

Mijn overgrootvader is daar geen zachte dood gestorven. Ja, hij was al 78 jaar. Dat is oud. Mensen gaan nu eenmaal dood. Net als nu met corona. Ze vallen bij bosjes, als eikenprocessierupsen die van onder tot boven bespoten zijn.

 De ouderen zijn het meest kwetsbaar. Die haal je niet onder dwang uit hun huis om in barakken te gaan 'wonen', 'leven', zonder eigen wil, eigen spullen, eigen familie, zonder ik, zonder iets, naakt en leeg.

Godverdomme, een aardige man die Gemmeker, viel reuze mee.

Mijn overgrootvader G.F.Tels werd ook nog eens op de begraafplaats, de Joodse begraafplaats te Assen neer 'gevleid'. Wat had die een mazzel!

 

Op een boerenkar getrokken door mede kampbewoners, hobbeldebobbel met nog een zooi lijken, neem ik aan. Ik weet het niet. Echt niet in een lijkwagen. Van kamp Westerbork naar Assen is 10 kilometer. Asjemenou. Er is geen trein tussen Assen en Hooghalen. Er gingen overal treinen toen, maar dus niet tussen Hooghalen en Assen! 

De Duitsers zullen het liefst gewild hebben dat de doden zelf naar Assen zouden liften, of een busrit zouden betalen.

Met dank voor het aangenaam verpozen….

 

G.F.Tels, vader, grootvader, overgrootvader, betovergrootvader had mazzel. Dat hij zo goed terecht gekomen is. Mag ik even braken?

 

We zijn nu vrij, al zijn we wel eens vrijer geweest. We zijn geweldig vrij. Maar velen zien hun bedrijf kapot gaan. Wat ze met hun handen gebouwd hebben. Met uren werk in de avond, maar dan voor het echie, niet zoals ik, voor mijn plezier en als bezigheidstherapie tegen de angst.

Ze moeten hun hand ophouden bij de overheid. Dezelfde overheid die het zo verknalde in Groningen. Daar wonen nog altijd de mensen in hun huizen waar laatst weer een beving was, maar we horen er niks meer over. Het onderwerp is van het menu af. Ze krijgen nog altijd niet hun geld of de versteviging van hun huis of een andere woning. Compensatie. Nul.

 

Dezelfde overheid die mensen als fraudeurs aanwees en ze pestte en treiterde en kapot maakte.

Die mensen zouden geld terug krijgen met smartengeld erbij….Hoor je ook niks meer over. Als ik een complotdenker was...

 

Ik zou mij niet alleen voor Wilhelmina schamen, als ik Koning Willem Alexander was!

Als je je wilt schamen, er is genoeg! Om je dood te schamen! Maar doe dat maar niet, we hebben de beste koning van de wereld. Zo. Dat zeg ik niet snel.

We zijn vrij, maar als bepaalde overheidsinstanties de pet niet recht hebben staan, ben je de lul.

Als bepaalde overheidsinstanties hun zaken, of computer programma's niet op orde hebben is de burger de lul.

Als burger sta je altijd klein en onmachtig tegenover die o zo 'democratische' overheid.

 

Nu moeten wij nog altijd onze aangifte doen, maar we kunnen geen hulp krijgen van de FNV, zoals eerder was afgesproken. Dus moet je het zelf doen, want anders ben je goed de lul bij de Belastingdienst. Zonder aanziens des persoons.

Het zijn in mijn ogen klootzakken en boeven en daar ben je ten allen tijde aan overgeleverd.

Oorlog of geen oorlog.

 

Vrijheid, in gebondenheid, zeggen ze bij de montessorischool en dat werd destijds ook een grote puinhoop. Toen ik daar eens kritiek had, werd ik telefonisch bedreigd, omdat het de directeur niet aanstond. Hij is eruit gegooid gelukkig. Er is ook nog wel eens gerechtigheid. Dat is al weer honderd jaar geleden, net na Piet Muijselaar, za'k maar zeggen.

Ze zouden uitgaan van de kinderen, van de vaardigheden van je kind, en nog zo het één en ander aan gelul, maar mijn kind paste niet in hun systeem, en dan ben je gezien, dan ben je gewoon de lul! Later is gebleken dat ze dyslectisch is. Maar ze lieten haar maar aanmodderen. Onder het mom van vrijheid in gebondenheid, werd ze aan haar lot overgelaten. 

 

Mijn, overgrootvader was na een mensenleven doen wat er van hem verwacht werd, gewoon de lul.

Met mazzel. Dat dan weer wel. Een lul met mazzel. Een mazzelkont. 

Zonder een beetje geluk, vaart niemand wel. Nog zo'n afgekloven cliché.

 

Ik wens iedereen veel geluk, in deze bizarre tijd en een goede vaart.

Dit zijn mijn laatste woorden.

 

Ik stop met dit gelul. Heb niks meer te melden wat het melden waard is.

De wereld, nee, dit leven, is een pijp kaneel…

 

 

 

Oranjetip op Pinksterbloem samen met een nog een bezoeker.