5 augustus 2019

Hij is al een paar jaar dood, mijn vader. Zes september 2006 overleden. Ongelukje met zijn scootmobiel werd hem fataal. Hij reed niet veel harder dan 5 km/uur. Een vrachtwagen stond in de weg. Of andersom. Hij manoeuvreerde verkeerd en de scooter klapte om. Hij had al een aantal jaar scooter gereden.

Een gele, heel apart Chinees ding, leek op een gele bidsprinkhaan. Iedereen keek naar het ding als hij voor een stoplicht stilstond. Later een bedaarder geval, Peugeotgroen. Saai ding. Hij wilde hem toen nog aan mij verkopen, omdat ie zo zwaar was, dik 88 kilo. 

Had ik zowaar op een avond ineens mijn vader aan de telefoon. Hij belde anders nooit. Of ik zijn scooter wilde overkopen. Ik was toen nog een heel stuk jonger. Heb altijd scooters gereden. Vespa. Topmerk. Ik wilde wel, en voelde me zelfs vereerd dat hij aan mij dacht, maar ik kon de 1200 gulden niet ophoesten.

Even later had hij een andere scooter.  Had hij het saaie ding ingeruild voor 600 gulden. Dat vond ik niet fijn, maar het was zijn goed recht. Al was het op gevoelsniveau, krom. Maar mijn vader had dat niet zo in de gaten, denk ik. 

Eerst had hij nog een poosje in het ziekenhuis gelegen. Ik wist toen, in 2006, nog niet eens dat ik fibromyalgie had. Dat kwam een jaar later. En nu, dertien jaar later, rij ik daarom ook op zo'n onding haha. Ook alweer een jaar of 5.

Nee, de mijne is een beest. Niet geschikt voor ouderen, al hoor ik daar zo langzamerhand zelf ook bij. Fel beestje. Tja. En gisteren, zondag, tijdens Max, die bijna Hamilton met 315 km/uur versloeg, nou ja, niet helemaal, maar goed. waren wij, tot Lap 11, buiten bezig, met mijn scoot.

Eindelijk de nieuwe banden erop gezet. Met die hitte zijn we daar maar even niet aan begonnen in de vakantie. De banden en binnenbanden lagen al weken te wachten in de schuur. Zondag zou het koeler worden en droog blijven, dus dat kwam mooi uit. 

Ik had er een hard hoofd in, want de meeste klussen lopen tegen onverwachte hindernissen en moeilijkheden aan, nou ja, de klussen zelf niet, maar de klussers, wij dus, wel, en soms lopen ze op tegen onmogelijkheden.

Maar goed. De bandenwissel, van drie wielen, eentje minder dan bij Max, verliep gesmeerd, zij het dat het iets langer duurde. Geen twee seconden maar ongeveer twee uur. Gelijk onder het ding gelegen om hier en daar vaseline te smeren. Dat zie ik de crew van Max nog niet doen. No time to waste. Hij rijdt zo over je heen als je niet uitkijkt. Maar zijn beest staat dan ook niet op een stapel oude planken om het wiel vrij van de grond te krijgen.

Toen nog het voorwiel. Die moest er uit. Geen centje pijn. Nieuwe band, made in China, want het hele ding is Chinese meuk. Weer erin gezet. Weer een half uurtje gepruts...Bleek het voorwiel met opgepompte band, 2,5 bar, tegen het mini spatbordje aan te zitten. Bar en boos. Ik denk gelijk, ruk dat spatbordje eruit, of een beetje rubber afvijlen van de band.

Gelukkig zit ik niet in Max's crew. Dat zou nog erger worden dan laatst bij Hamilton in de Pits. 

Afijn, alles er weer af. Ringetje hier, ringetje daar. Blijkt dat een moer, muurvast zit en de andere is dol. Dus het wiel zat al die tijd zowat los in de voorvork.

Bij het binnenrijden van onze tuin, waar ik toch even een, zij het laag, stoeprandje moet nemen, had het voorwiel er eerder kunnen zijn, bij de voordeur, dan ikzelf.

Gelukkig niks geks gebeurd. Nou, dus, andere moeren vinden. Liefst niet van hetzelfde pisbakkestaal dat ze in China leveren. De hele boel, de draad, trekt glad.

Dus, dan maar maandag de dealer bellen dacht ik, in het westen, 200 km hiervandaan. Scooterwinkels langs gaan in de buurt. Met die as. Misschien hebben ze zo'n as maar dan beter met betere moeren. Of alleen de moeren die moesten passen, met fijne draad. 

Nou ja. Prut. Zul je altijd zien. We dropen af, naar binnen om voor de buis, uh, het scherm bij te komen van de teleurstelling. Gelukkig stelde Max niet teleur en reed hij nog steeds de koppositie. Staat hem heel goed! Er was niks aan het handje. Hij had ons helemaal niet nodig.

Geen slechte start, geen grindbakken, pirouetten, niks van dat al, voor zover we konden opmaken was het heerlijk rustig. Tegen het einde wel wat spannend, met een hijgende Hamilton in de nek van Max. Maar daar stel je je dan op in. Het kon niet uitblijven, dat Lewis zou winnen, in the end.

Ik vroeg me wel af waarom Max niet gelijk ook de bandenwissel ging doen, toen Lewis weer ging wisselen. Tja, wie zijn wij. Vanmorgen las ik, dat Max dat ook zo gedacht had. Ik had ze even moeten bellen! Nu wisselen! Nou ja.

Wat een slechte beslissing van dat hele team van honderd man en een paardenkop.

Wij moeten het maar met z'n tweeën rooien. Drieën...Tja....Ik zat wat af te piekeren. Zou mijn broer...? Nee, vast niet. Eerst maar even eten. Even puzzelen op mijn foon, weer piekeren. hoe, wat, waar? 

Toch maar even een app-ja sturen. Hij was net thuis. Half negen inmiddels. Ging gelijk zoeken. Een Engelse maat, 3/8..of zoiets als van op een Sturmey Archer. Ik tikte braaf alle gegevens in en: zenden! Wie niet vraagt, die niet weet, of zoiets.

Hij stond al snel op de stoep met een paar te grote, verroeste moeren en bouten. Intussen had ik maar steeds een paar glimmende moeren in mijn hoofd, van die dichte dingen, voor aan het einde van een stang. Chromen, glimmende moeren. Ze dansten maar voor mijn ogen, maar dan aan de binnenkant.

Nou, nee, deze pasten niet, jammer. Hij verdween weer en even later, dingdong, deurbel. Mijn broer. Met een eens gele plastic koker, zoals voor boortjes in op te bergen, in zijn hand.

Deze vond ik nog, zei hij. Opende de koker en wat kwam daar uit? Een zwarte as met zwarte moeren in allerlei vormen en...twee zeer glimmende, chromen eindmoeren, bouten, dingen, hoe ze ook mogen heten.

!!!! Goed spul, zei mijn man blij. Hij traande er niet eens bij.

Gehard staal. We hebben de oude, pisbakken-as vervangen voor deze keigoede. 

Vanmorgen app-te ik mijn broer, dat nu die hele as van pa, niet alleen de bouten, erop zat en de band niet meer aanliep tegen het spatbord. Het wiel kon eindelijk goed stevig worden vastgezet in de vork zonder dat de boel dol draaide.

Ik vroeg of het soms nog van onze vader, die in de hemel zijt, kwam.

Nee, antwoordde hij eerst. Alleen het kokertje. Een paar uur later: Ja, dat kan wel van pa zijn geweest. Ik wist niet dat ik het had. Kan zijn uit de spullen van 2014. Ik herinner me nog dat ik voor die spullen nog een bestemming moest vinden, schreef hij.

Ik denk dat hij de finale verhuizing van onze moeder bedoelde. Van haar aanleunwoning naar het verzorgingstehuis. Dat was geloof ik in 2014. 

Hebben we ook samen gedaan. Net als het huis van onze zus. Verhuizing van onze tante en van onze moeder naar de aanleunwoning. En onze eigen verhuizing.

Tja. En nu...vraag ik me af, waarom had ik die glimmende knopmoeren in mijn hoofd, in gedachten?

Waarom moest ik per se mijn broer vragen? Ik dacht niet eens dat hij zoiets voor een scooter had liggen. Hij is een fietser. Heeft de halve wereld rond gereden in zijn jonge jaren. Door oorlogsgebied, maar hij heeft nergens iets van gemerkt. Gastvrije mensen overal. Kreeg gratis gympen in Turkije. En overal ging hij op in de omgeving. Hij leek een Turk in Turkije, een Arabier in Arabische landen, en uiteindelijk een Maori in Nieuw-Zeeland. Maar goed. Even later werd ergens in India geloof ik, zijn hele fiets gestolen. Dat was wel even een dingetje. Erger dan in een oorlogsgebied terecht komen, voor hem. Nou ja, lang geleden.

Mijn broer en mijn man denken nu dat de koker met de as van mijn vader, nee, dat zeg ik verkeerd haha,  van een scooter van mijn vader was.

Het lag al die tijd te wachten, op een bestemming. Ik hoor bijna de drums van Jumanji in de verte.

Mijn pa heeft het een beetje goed gemaakt met mij. Hij was er ook even bij. Bedankt pa! 

Vaak vind je, wat je niet zoekt.